Zator płucny. Jak się objawia i czy jest niebezpieczny?

Zator płucny – przyczyny

W większości przypadków za zator płucny odpowiadają te same czynniki, które prowadzą do rozwoju zakrzepicy żył głębokich. Są to m.in.:

• wiek powyżej 40. roku życia, 
• otyłość i nadwaga, 
• urazy – szczególnie wielonarządowe,
• długotrwałe unieruchomienie,
• ostre obłożne choroby leczone zachowawczo,
• choroby autoimmunologiczne,
• niewydolność oddechowa.

Na rozwój zatoru płucnego narażone są także kobiety w ciąży oraz w okresie połogu.

Zator płucny – jakie są objawy?

Zatorowość płucna nie daje specyficznych objawów. Z tego powodu, że daje wiele symptomów charakterystycznych dla innych chorób, może zostać nieprawidłowo rozpoznana. Najczęściej mylona jest z:

• ostrym zespołem wieńcowym, 
• zapaleniem płuc, 
• zawałem serca.

Warto przy tym podkreślić, że zator płucny niekiedy nie daje żadnych sygnałów. Zwykle jednak pacjenci uskarżają się na takie objawy podmiotowe:

• wrażenie duszności,
• ból w klatce piersiowej, 
• zasłabnięcie,
• omdlenie,
• krwioplucie.

Jeżeli więc odczuwasz powyższe objawy i należysz do grupy ryzyka, nie czekaj z konsultacją lekarską. Jak najszybciej umów się na wizytę do specjalisty, który – w oparciu o wywiad i objawy przedmiotowe – dokona rozpoznania.

Wśród objawów przedmiotowych wymienia się:

• tachykardię,
• poszerzenie żył szyjnych,
• tachypnoe.

U osób, które zmagają się z chorobami kardiologicznymi lub chorobami płuc, zatorowości mogą towarzyszyć też kaszel oraz nasilenie duszności.

Zator płucny – jakie stwarza zagrożenie?

Dobra wiadomość jest taka, że nie każda zatorowość płucna prowadzi do śmierci. Ryzyko jest większe w przypadku, gdy zator zatrzyma się na rozgałęzieniu tętnic płucnej i zablokuje dopływ krwi do obu płuc.

Dlatego tak ważne jest wdrożenie leczenia. Na czym polega terapia? Podstawą jest leczenie przeciwzakrzepowe, którego istotą jest zapobiegnięcie powstania nowych skrzeplin i ułatwienie rozpuszczenia już istniejących. Wtedy zmniejsza się prawdopodobieństwo oderwania zatoru. Pacjentom z zatorowością płucną zalecana jest również tlenoterapia.

Warto podkreślić, że rokowania w przebiegu zatoru płucnego jest zróżnicowane. Ryzyko śmiertelności może wynieść ok. 1%, ale wszystko zależy od stopnia ciężkości klinicznej oraz czasu wdrożenia leczenia. W przypadku zatorowości wysokiego ryzyka, śmiertelność wynosi nawet 30%, zaś zatorowość niskiego ryzyka oznacza śmiertelność na poziomie niższym niż 1%.