Gronkowiec skóry. Czym jest i jak go rozpoznać?

Kto jest narażony na zakażenie gronkowcem skórnym?

Powszechnie uważa się, że bakterie koagulazoujemne (CONS) charakteryzują się niskim potencjałem chorobotwórczym. Dlatego osoby zdrowe zwykle nie są narażone na zakażenie wywołane gronkowcem skórnym. Okazuje się, że najczęstszym źródłem zakażenia są szpitale. Z tego powodu właśnie pacjenci hospitalizowani – przede wszystkim z protezami zastawkowymi, wkłuciem centralnym czy przyjmujący leki dożylnie – są najbardziej narażeni na zakażenie.

Ponadto gronkowiec skórny stanowi zagrożenie dla osób z obniżoną odpornością. Mowa nie tylko o pacjentach z chorobami nowotworowymi czy zakażonych wirusem HIV, ale również noworodkach czy dzieciach poniżej 5. roku życia.

Gronkowiec skórny – objawy

Jeśli chodzi o gronkowiec skóry, objawy dzieli się na dwa rodzaje:

• pozaszpitalne,
• szpitalne.

Objawy pozaszpitalne

Gronkowiec skórny może dawać takie objawy jak np.: czyraki, ropnie, liszajce, jęczmienie. Ponadto niektórzy pacjenci uskarżają się na zapalenie mieszków włosowych czy ból w miejscach chorobowo zmienionych.

Poza objawami typowo skórnymi może wystąpić także gorączka oraz ogólne osłabienie organizmu.

Objawy szpitalne

Objawy szpitalne można określić mianem bardziej poważnych. Wśród nich wymienia się m.in.:

• zapalenie płuc,
• zakrzepicę krwi,
• zakażenie ran w trakcie zabiegu chirurgicznego.

Warto przy tym podkreślić, że objawy gronkowca skórnego nie są charakterystyczne. Ponadto mogą być nieco różne – w zależności od tego, jaka część ciała zostanie zaatakowana.

Jak rozpoznać gronkowca? Zalecane badania

Aby zdiagnozować zakażenie gronkowcem skórnym, należy przeprowadzić badania. Zwykle ocenie poddawana jest próbka krwi lub moczu. Niekiedy analizuje się próbkę tkanki pobraną z zakażonego obszaru.

Zakażenie gronkowcem skórnym – powikłania

Gronkowiec skórny może prowadzić do wielu powikłań – są to przede wszystkim poważne schorzenia. Na liście chorób znajdują się m.in.:

• zapalenie wsierdzia,
• zapalenie otrzewnej,
• bakteriemia,
• zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych,
• zapalenie układu moczowego.

Przykładowo, zapalenie wsierdzia rozwija się najczęściej u pacjentów, u których wprowadzone zostały sztuczne zastawki do mięśnia sercowego. Natomiast zapalenie otrzewnej rozwija się w przypadku zakażenia podczas dializy otrzewnowej.

Najgroźniejszym powikłaniem jest sepsa – gwałtowna reakcja zapalna organizmu na zakażenie. Stanowi poważne zagrożenie dla życia, ponieważ może powodować wielonarządową niewydolność.

Na czym polega leczenie zakażenia gronkowcem skórnym?

Leczenie zakażenia gronkowcem skórnym polega na podawaniu antybiotyków. Niestety powrót do zdrowia może być utrudniony przez fakt, iż bakteria ta charakteryzuje się opornością na działanie niektórych substancji czynnych. Uważa się, że lekooporność tego szczepu jest podobna do lekooporności gronkowca złocistego (Staphylococcus aureus).

Aby leczenie zakażenia było skuteczne, koniecznością jest przeprowadzenia badania bakteriologicznego wraz z antybiogramem, co pozwala na dobór odpowiedniego leku. Jeżeli za zakażenie odpowiada szczep o wysokiej oporności na działanie antybiotyków, zwykle stosuje się teikoplaninę czy wankomycynę.

O ile osoby zdrowe nie są narażone na zakażenie gronkowcem skórnym, o tyle dzieci poniżej 5. roku życia oraz dorośli z mocno obniżoną odpornością znajdują się w grupie ryzyka – szczególnie, jeśli mają zostać poddane zabiegowi szpitalnemu.