Łysienie androgenowe u kobiet - przyczyny, objawy, leczenie

Czym jest łysienie typu żeńskiego?

Łysienie typu żeńskiego, czyli łysienie androgenowe u kobiet to tak naprawdę typ łysienie charakterystyczny dla mężczyzn - to właśnie u nich często obserwuje się utratę włosów na szczycie głowy, rozszerzającą się koliście do przodu - ku skroniom - i na potylicę. Niestety, w związku z zaburzeniami hormonalnymi, prowadzącymi do zwiększenia androgenów w organizmie kobiety, takie łysienie andorgenowe może wystąpić również u pań.

Zwykle łysienie androgenowe pojawia się w okresie okołomenopauzalnym (tuż przed wejściem w wiek pokwitania lub w jego trakcie), choć coraz częściej łysienie typu żeńskiego obserwuje się także u młodszych kobiet (co powiązane jest z dziedzicznością choroby). Szacuje się, że łysienie typu kobiecego (żeńskiego) dotyka w różnym stopniu i natężeniu około 50% kobiet po 50-55 roku życia.

Objawy łysienia androgenowego

Objawy łysienie andorogenowego u kobiet są bardzo charakterystyczne - zanim jednak je wyszczególnimy, warto wspomnieć, że człowiek traci na dobę od 50 do nawet 100 włosów (wszystko zależy od tego, w jakiej fazie wzrostu się znajdują) - ich wypadanie nie oznacza więc automatycznie żadnej choroby czy niedoborów. To, co powinno nas zaniepokoić, to zwiększenie tej liczby. Wzmożoną utratę włosów można zaobserwować na przykład podczas codziennego czesania się, w trakcie wykonywania zabiegów fryzjerskich czy mycia skóry głowy - jeśli na szczotce lub dłoniach zostaje nam więcej kosmyków, niż dotychczas, a dodatkowo samodzielnie możemy wyczuć i zauważyć ich przerzedzenie (jest to na przykład powiązane ze zmniejszeniem objętości samej fryzury czy ze zmniejszeniem objętości wykonywanych na włosach koczków lub kucyków), to wówczas warto udać się do specjalisty - lekarza dermatologa lub do gabinetu trychologicznego, by zdiagnozować lub wykluczyć łysienie androgenowe.

Objawy łysienia andorogenowego obejmują przede wszystkim utratę włosów w centralnej części głowy. Dla zobrazowania i ułatwienia diagnostyki tego typu łysienia powstały różne skale (między innymi skala Ludwiga, skala Sinclair czy skala Savin), wedle których opisuje się stadium łysienia andorogenowego. Pokazują one poszczególne etapy wypadania włosów - tak, jak zostało to już wspomniane, najpierw przerzedzenie zaczyna się pojawiać na czubku głowy, by następnie rozszerzać się ku części skroniowej i potylicznej. W najwyższym stadium choroby u kobiety pojawiają się fragmenty skóry głowy całkowicie pozbawione włosów - mieszki włosowe nie podejmują wówczas swojej funkcji. Co ważne - zwykle przy łysieniu androgenowym u kobiet zachowana zostaje włosowa linia czoła - tam kosmyki raczej nie wypadają. Wszystko to oznacza, że androgenowe wypadanie włosów jest raczej łatwe do zdiagnozowania i utrata włosów (w zależności od pacjenta) może być szybko zahamowana.

Przyczyny łysienia androgenowego

Główna przyczyna łysienia andorogenowego to przede wszystkim zaburzenia hormonalne, skutkujące podniesieniem poziomu męskich hormonów płciowych w organizmie kobiety - chodzi tu oczywiście o testosteron. Taki stan rzeczy wynika często z chorób, w przebiegu których funkcje wydzielnicze różnych narządów (jajników, kory nadnerczy i innych) pozostają upośledzone. Jest to między innymi nadczynność i niedoczynność tarczycy, PCOS (zespół policy stycznych jajników), choroba Cushinga czy choroba Hashimoto. Dodatkowo czynnikiem wyzwalającym dla łysienia andorogenowego może być także obciążenie genetyczne - zaobserwowano bowiem, że przypadłość ta występuje dziedzicznie.

Oczywiście istnieją również okoliczności, w których zanik mieszków włosowych i wypadanie kosmyków może być wzmagane przez inne czynniki. Z łysieniem androgenowym powiązana może być restrykcyjna dieta, uboga w witaminy i minerały niezbędne do prawidłowego wzrostu włosów (ale również paznokci), a także osłabione krążenie w skórze głowy (co wskazuje na słabe unaczynienie tego obszaru). Oprócz tego wśród pośrednich powodów łysienia andorogenowego u kobiet można także wyróżnić cukrzycę i hiperinsulinemię, nadwrażliwość organizmu na androgeny, hiperprolaktynemię (zwłaszcza w okresie ciąży i karmienia piersią) i inne, osobnicze czynniki, będące przyczyną wypadania włosów.

Leczenie łysienia androgenowego

Leczenie łysienia andorogenowego u kobiet wdraża się po szczegółowej diagnostyce, która obejmuje rozpoznanie obrazu klinicznego łysienia na podstawie konkretnej skali, ale również badania krwi - zwłaszcza pod kątem poziomu i aktywności hormonów. Po ustalonej diagnozie, leczenie łysienia andorogenowego może objąć:

• stosowanie leków z substancją o nazwie minoksydyl, występującą zazwyczaj w formie płynów podawanych na skórę głowy, przy obrębie linii włosów, w stężeniu 5% lub 10% (stężenie dobierane jest indywidualnie dla każdego pacjenta). Substancja ta przedłuża okres wzrostu włosa (a więc fazę, w której „trzyma się” on w mieszku włosowym, a oprócz tego poprawia dopływ składników odżywczych do mieszków, wspierając tym samym ich pracę. U wielu pacjentek ten typ leczenia łysienia andorogenowego okazuje się być w pełni wystarczający;
• stosowanie leków doustnych, blokujących receptory androgenowe (czasem podaje się je również z preparatami zawierającymi estrogeny). Wszystko po to, by zahamować negatywny wpływ podwyższonego poziomu testosteronu na degradację i upośledzoną pracę mieszków włosowych. Farmakoterapia w łysieniu androgenowym u kobiet musi być poprzedzona konsultacją ginekologiczną, ponieważ planowanie ciąży i sama ciąża są w tej sytuacji przeciwwskazaniami do tego rodzaju leczenia;
• wykonanie przeszczepu włosów, który jest jednak najdroższym (choć niezwykle skutecznym) sposobem na odzyskanie bujnej fryzury.

Zabiegi kosmetyczne na wypadanie włosów w leczeniu łysienia androgenowgo

Wśród różnych metod leczenia łysienia andorogenowego u kobiet w gabinetach kosmetycznych i kosmetologicznych można znaleźć również zabiegi wykorzystujące fale radiowe i świetlne, mezoterapię oraz inne metody stymulacji skóry - warto jednak pamiętać, że tego typu działania nie wyleczą schorzenia - mogą stanowić jedynie wsparcie terapii i zdecydowanie należy skonsultować ich wykonywanie ze swoim lekarzem prowadzącym.