MILURIT 100 mg, na hiperurykemię, 50 tabl. cena, opinie, dawkowanie

Wskazania:

Lek hamujący wytwarzanie kwasu moczowego. Stosowanie leku jest wskazane: w leczeniu wszystkich postaci hiperurykemii, których nie można kontrolować za pomocą diety, w tym:  hiperurykemii wtórnej różnego pochodzenia, powikłań klinicznych stanów przebiegających z hiperurykemią, takich jak jawna dna moczanowa, nefropatia moczanowa (np. w trakcie leczenia nowotworów), w celu rozpuszczenia złogów i kamieni moczanowych i zapobieganiu ich powstawania, w leczeniu nawracającej kamicy nerkowej, z kamieniami nerkowymi o mieszanym składzie wapniowo-szczawianowym, z towarzyszącą hiperurykemią, w przypadku gdy próby leczenia płynami, za pomocą diety i innymi sposobami okazały się nieskuteczne, w przebiegu chorób nowotworowych i zespołów mieloproliferacyjnych z szybkim obrotem komórkowym, w których zwiększone stężenie moczanów występuje samoistnie lub jest wywołane leczeniem w przypadku zaburzeń czynności niektórych enzymów, prowadzących do nadprodukcji moczanów (np. fosforybozylotransferazy hipoksantynowo-guaninowej (np. zespól Lescha i Nyhana), glukozo-6-fosfatazy (np. choroba spichrzeniowa glikogenu), syntetazy fosforybozylopirofosforanowej, amidotransferazy fosforybozylopirofosforanowej, fosforybozylotransferazy adeninowej.

Dawkowanie:

Lek ma postać tabletek i przeznaczony jest do stosowania doustnego. Tabletki należy przyjmować 1 raz na dobę, po posiłku, popijając dużą ilością płynu. Jeżeli dawka dobowa jest większa niż 300 mg i wystąpią objawy nietolerancji ze strony przewodu pokarmowego, należy ją przyjmować w dawkach podzielonych. Dorośli: początkowo 100 mg 1 raz na dobę, w razie potrzeby lekarz będzie zwiększał dawkę stopniowo, aż do uzyskania pożądanego stężenia kwasu moczowego we krwi. Zwykle stosowane dawki: 100–200 mg na dobę w stanach lekkich; 300–600 mg w stanach umiarkowanie ciężkich i 700–900 mg w stanach ciężkich. W przeliczeniu na masę ciała, zakres dawek u dorosłych wynosi: 2–10 mg/kg masy ciała na dobę. Dzieci do 15. roku życia, w przypadku niektórych nowotworów, szczególnie białaczki i niektórych zaburzeń enzymatycznych, takich jak zespół Lescha i Nyhana: zwykle 10–20 mg/kg masy ciała na dobę;  maksymalnie 400 mg na dobę.

Możliwe skutki uboczne:

W razie wystąpienia postępujących zmian skórnych, wysypki z obecnością pęcherzy, należy natychmiast zaprzestać stosowania preparatu i skonsultować się z lekarzem. Rzadko mogą wystąpić ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne i skórne, mogące prowadzić do zgonu, takie jak: zespół Stevensa i Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka i zespół nadwrażliwości z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi. Związane z tym zapalenie naczyń i odczyny tkankowe mogą obejmować: zapalenie wątroby, zaburzenia czynności nerek, bardzo rzadko drgawki. Bardzo rzadko możliwy wstrząs anafilaktyczny. Jeżeli wystąpią ciężkie reakcje nadwrażliwości, stosowanie preparatu należy przerwać natychmiast i na stałe. Często może wystąpić wysypka. Niezbyt często pojawiają się: nudności i wymioty (można im zapobiec przyjmując preparat po posiłkach), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; rzadko zapalenie wątroby. Bardzo rzadko wystepują: czyraczność, zaburzenia hematologiczne (agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, małopłytkowość, leukopenia, eozynofilia), szczególnie u chorych z zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby, angioimmunoblastyczny chłoniak z komórek T, cukrzyca, hiperlipidemia, depresja, śpiączka, porażenie, ataksja, neuropatia, parestezje, nadmierna senność, ból głowy, zaburzenia smaku, zaćma, zaburzenia widzenia, zmiany w obszarze plamki żółtej, zawroty głowy, choroba niedokrwienna serca, zmniejszenie częstotliwości rytmu serca (bradykardia), nadciśnienie tętnicze, nawracające krwawe wymioty, biegunki tłuszczowe, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zmiana częstości wypróżnień, obrzęk naczynioruchowy, rumień trwały, łysienie, odbarwienie włosów, krwiomocz, mocznica, niepłodność u mężczyzn, zaburzenia erekcji, ginekomastia, obrzęki, złe samopoczucie, osłabienie, gorączka. Lek może zwiększać częstość występowania napadów dny w początkowym okresie leczenia.

Poinformuj lekarza:

Jeśli masz nadwrażliwość na allopurinol lub jakąkolwiek substancję pomocniczą preparatu, ostre napady dny, zaburzenia czynności wątroby i/lub nerek. Jeżeli przyjmujesz merkaptopurynę, azatioprynę, cyklofosfamid, probenecyd, benzodaron, benzobromaron, ampicylinę, diuretyki tiazydowe, kaptopryl, chlorpropamid, teofilinę, doustne antykoagulanty. Należy poinformować lekarza o wszystkich ostatnio przyjmowanych lekach, nawet tych dostępnych bez recepty. Jeśli jesteś lub przypuszczasz, że jesteś w ciąży, a także gdy karmisz piersią. Nie stosować w ciąży i okresie karmienia piersią.